
Promotie-campagnes treffen steeds vaker geen doel. En in een laatste poging de aandacht op zich te vestigen, is het schreeuwen van loze beloftes, het liefst in pakkende slogans, gemeengoed geworden. Maar zo snel als de aandacht wordt getrokken, wordt ie ook weer verspeeld. Het resultaat van een holle merkbelofte.

Bestemmingen hebben teveel naar elkaar gekeken en te weinig naar zichzelf. Maar ook steden en dorpen lijken qua architectuur en winkelaanbod zo op elkaar, dat er geen specifieke aantrekkingskracht vanuit gaat.
Er moeten dus grote vraagtekens worden geplaatst bij dit kopieergedrag. Sterker, er
moeten betere vragen worden gesteld om tot beter beleid te komen: ‘Wie zijn wij eigenlijk? Wat past bij ons? En voor wie is dat van toegevoegde waarde?’.
Deze vragen moeten beantwoord worden voordat een bestemming campagne kan voeren. Want welke boodschap wordt uitgedragen? En wie moeten er met die boodschap gelokt worden? En wordt er dan ook iets geboden waardoor men (blijvend) een relatie wil aangaan? Op welke manier kan er dus duurzaam geïnvesteerd worden in de aantrekkingskracht van een bestemming?

